martedì 2 novembre 2010

SABRINA, YO Y LOS CAVICCHIOLOS


Sabri se fue, me lo dijeron después, como si alguien pudiese esconder una cosa tan enorme.

Sabri se fue y yo lo supe, lo sabía: en mis charlas, lo había dicho que tenía varias razones para volver a casa y que, una de las cosas que no podían faltar, era justo hablar con ella.

No es una queja, es que ya lo sabía: de alguna forma, ya lo sentí.

Se trata de ser honesto, de intentar por lo menos dar algo de sentido a una cosa tan grande, tan impactante y tan imposible de aceptar pasivamente. Lo he hablado con mis padres, los dos, parece que la cosa sea sencillamente algo que aceptar. Ahora Sabri esta mejor ...

No juzgo ni critico, no sirve de mucho, solo no me encuentro en esa linea: para mi esto no es un hecho aislado y punto. Es decir: en si es un suicidio, lo cual es mucha cosa, pero además no es ni una muerte ni un malestar aislado.

Viendo todo lo que ha pasado desde la muerte de mi tío Massimo en adelante, estoy convencido de que hay una sombra negra que como bastón esta golpeando duro la familia (disculpe la citación Mauro Corona).

Un sombra oscura que pesa y, a la vez, no puede ser combatida: demasiado tiempo, demasiadas generaciones de una familia que no saben - y ya ni pueden - dialogar de algo que solo el dialogo puede ayudar a retratar.

Y eso sería solo el primer paso ...

Es muy difícil para mi sacar conclusiones sobre todo esto, de hecho, no pretenden serlo aún menos elevarse a nivel de juicios o evaluaciones. Pero hay algo, mucho, que se queda en mi de todo esto y este espacio es mío, es para mi y para aquellas personas que quieres saber de mi.

No estuve allí, ni siquiera se si hubiese podido hacer algo bueno estando allí y no subestimo el sufrimiento de quienes vivieron cada paso de todo esto. A mi me tocó otro entorno, parcialmente protegido por los esfuerzos de mi padre. Pero lo siento, no me puedo alinear a que “sencillamente fue”.

La sombra no es tema: me preocupa, se que existe, pero estoy tan consciente de su existencia como de la asignatura pendiente que me queda. Tal vez, a medida que la apruebe podré pensar en ayudar a los que quieren enfrentarse.

El asunto es que no puedo dejar ir, no puedo aceptar, no puedo perdonar. Como si fuera un católico radical, no logro perdonar el abandono a la vida que es jodida, pero es la que hay y no se abandona, se vive con lo que sea, con lo que se tiene.

Te quiero Sabri, pero no te perdono, no perdono a la familia, no perdono a los médicos (ni bipolar ni cojones), a quien sea que hubiese podido aportar, ganar tiempo, darnos tiempos para llegar a levantar y plantar otra vez el baluarte de la alegría.


Quito, 15 de Julio – 2 de Noviembre de 2010

mercoledì 28 luglio 2010

LAST NIGHT ON EARTH o Noche Bohemia

[Hoy me quito el sombrero
delante del logro de Patxi]


Vela, jazz y tabaco que mas? Ah si, soledad, hermosa y lucida.

Es la última noche en una casa que ha sido hogar y que paulatinamente se ha desnudado hasta quedarse vacía.

En unas horas me mudo, a otra casa, a construir un nuevo hogar: de nuevo a empezar e inventar!

Y como siempre, vaciar una casa, significa reflexionar, guardar recuerdos, procesar memorias y ... trazar balances, porque lo que se lleva abres cajas de emociones y experiencias todas, de golpe, en la cara.

¿Cual es el resultado? No ha pasado todavía, no completamente. No he superado todavía el rencor para esas personas cobardes que, en diversos momentos, se han embarcado conmigo y han acabado traicionando la confianza, ensuciando los valores, maltratando lo sagrado.

Claro, un parte del rencor en realidad es interno: por haber permitido que suceda, pero definitivamente, con el pasar del tiempo, de aciertos y desaciertos, la sensación es que se marque una tendencia.

Ganas, pierdes, te lastimas, lastimas y te fortaleces. Cuando juegas, es así.

Pero también aprendes, pierdes inocencia, te vuelves menos frágil y, a veces, algo cínico.

En todo este nuevo proceso de transformación, tan inesperado como lógico, tan desafiante para el crecimiento, se vuelve cada vez marcada una tendencia caracterial: simpatía y atracción para los de verdad y rencor y rechazo para los cobardes.

Ojalá, nunca vuelva a ser cobarde ...


Quito, 28 de Julio de 2010

sabato 5 giugno 2010

Sospeso sul cucuzzolo

[Bolla di accompagnamento
per una missiva che scende,
le Ande, attraversa l'oceano
e giunge tra Bacchiglione e
Brenta]



Ho passato gli ultimi due mesi sul cucuzzolo della montagna, consumando scorte razionate, nell'attesa che passasse la tormenta e si aprisse la via la picco successivo.

Credo di aver gestito l'attesa abbastanza bene: recuperando energie, sistemando l'attrezzatura e studiando la cartografia per scoprire e preparare altre vie, forse avrei potuto fare ancora di più, ma ormai é tardi per attuale, é una speculazione che potrebbe servire in futuro, ma non risolve il problema dell'oggi.

Si perché la tormenta ha fatto la sua: ha tappato, bloccato la salita al picco successivo e non é pensabile attendere che torni ad aprirsi o spendere ulteriori energie nel provare ad aprirlo. L'attesa ha comportato un'ingente dispendio di forze, investire in un allungamento dell'attesa prosciugherebbe quelle destinate al ritorno.

A questo punto, non ci sono alternative: bisogna creare. É necessario usare tutta l'energia potenziale accumulata nella preparazione, nell'attesa voglia di raggiungere le cime più alte ed essere creativi.

C'é poco da fare, l'aspirazione é grande, la consapevolezza di se e della possibilità di raggiungere cime più alte é forte quindi, avanti.

Ora resta una sola cosa da fare: proteggere la mente affinché sia sempre pronta e brillante, abbandonando i carichi inutili e selezionando al meglio le difficoltà che affrontare di volta in volta fino a giungere alla cima.

Certo, si potrebbe sempre tornare indietro, ma si tratta di un'ipotesi che semplicemente non é accettabile.

domenica 14 marzo 2010

The Legacy

We were poor, we had no food enough to feed the whole family (still church was pushing us to give in kind donations weekly).

Then we managed to have food but we had no education, still we improved, we fought for a better society: 1968 revolution, workers' rights, etc.

Now we have food, we have education and despite a permanent crisis, robbery and mismanagement of public funds (Bettino dammi un lavoro!!!), we are in some way able to get choose the kind of job we like. In other words: we work to live instead of living to work.

So what? Evolve or extinguish? Indeed, my family is that kind of family that evolves, improves step by step, generation by generation. Still, there is a something more worth to be revealed and remarked.

In order to make it easier, let's answer to a straight question: what is next goal? What is the duty of present generation now that there is no basic limitation (considering that no one can carry the burden of saving the world)?

Live a joyful and almost fearless life.

Since there are virtually no limitations to the chance to choose the path, to define the objectives or to find the resources to achieve them, the most important thing is to be honest and clear about the feelings, to remove the whole package of burdens that social conventions charge on our shoulders from our birth on and ... live.

Live with a clear view, out of sin or guiltiness, honestly to ourselves, without hurting third persons and hunting what is really worth to be a life project.

This is the legacy of my forefathers.

Quito, 11 March 2010

sabato 7 novembre 2009

NO SIN LIFE


Nothing wrong in going out,

nothing wrong in getting tired of waiting on the line.


You know things are on the track,

you know everything in going fine,

sometimes is just a matter of ...

let them be.


It's not waiting in vain,

it's no lack of care,

it's not lack of commitment,

and, above all, there is no need to be rude.


Rather than raising doubts,

take the risk,

take care,

some days you may simply need a hugh.


Puerto Ayora, 7 Noviembre 2009

mercoledì 1 ottobre 2008

XE ORA DE TORNAR CASA


Ben, xe rivá el momento, xe pasai pi de diexe mesi da quando so partio.
Domenega vago casa.
Sará un casin, ghe sará un casin de robe da fare, un casin de xente da veder: amissi e parenti e poco, pochisimo tempo.
Anca parché en quindexe giorni no xe que se posa far tanto visto che quatro xe de viajo.

Po go voja de ndar casa, go voja de vedere a xente de sempre, no far gnente, sentá a un bar con no spris e un tramesin, magari con do fete de salado.
O semplicemente de pasegiare pai i arxeri, fin da Celso a tore un café e na pastina.
O ancora vivere quea sensasion strana de ndare nee stradine del centro vedendo face vece, de sempre e venete, e saver che aea fine nissuni me reconose.

Si parché tornar casa xe anca queo: sentirse a casa e sentir che nisuni te conose. Sentir che te ghe si e no te ghe si contemporaneamente: la cittá xe tua anca se no te ghe dirito a reclamare parché el tempo che te ghe pasá fora xe massa e ti, semplicemente te si un altro.

So anca preocupá, un fiatin, parché quando so partio xe sta na scommessa: un salto mortae verso la felicitá e tuti se speta che te rivi feice, sensa problemi con tuto perfetto. Ma in realtá no xe sta tuto perfeto, no xe sta tuto gratis e queste xe robe che assa el segno.

Ma ea roba importante xe que go voja de ndar casa, de sentirme casa, de saver che ghe xe ncora queo spazio in cui mi so mi e me raixe e xe ea, che me speta para che posa semplicemente essere un bocia de pi.

El resto, e preocupazioni, la economia, el governo, el lavoro spero solo che i sparissa come e ombre sui arxeri al tramonto. Mi almaco ghe provo aea fine xe a mejo forma de stare coa me fameja.

Santa Cruz, 30 Septiembre 2008

martedì 9 settembre 2008

TIRA Y AFLOJA: AMANDO LA VIDA




Te persigo, te toco, te agarro.
Huyes, te alejas me rechazas.
Caigo bajo tus golpes, me embarro tanto que nadie me reconoce.
Me levanto, echo a correr y te vuelvo a perseguir.
Me acerco y vuelves a golpear, aun mas duro, a veces desleal.
Otra vez me levanto, me sacudo y vuelvo a cazarte.
Te alcanzo y las yemas de mis dedos rozan tu piel.
Un escalofrío nos sacude, ambos! Tu no entiendes, yo tampoco.
Tienes derecho a algo tan bello? Puedo quedarme esta felicidad?
Huyes!!!
Te persigo sin pensarlo y tu me golpeas durísimo, como nunca antes, fuerte y despiadado.
La sangre hierve por la rabia, nada duele mas, me levanto y te ataco.
Puedo golpearte, no lo hago, no soy cínico, no se aprovecharme de mis fortalezas en contra de quienes pienso no puedan defenderse.
Aprovechas y huyes otra vez, te agarro.
Te detengo, te enfrento y no te dejo forma de huir.
Te envuelvo con mi fuerza y me voy: me alejo despacio entre rabia, orgullo y dudas.
No puedo contigo.
Vienes a mi, no te disculpas, solo vienes y me pides que no me vaya.
Una vez mas nos tocamos, nos fundimos, nos llenamos de escalofríos.
Huyes!!!
Me quedo sin respuestas, espero, me miro.
Pienso, dudo y arranco.
Te persigo, te aviso, me siento mas fuerte.
Te alcanzo, te dejas tocar, te envuelvo y lo rechazas.
Te suelto y es fuerza desaparece.
Me miras y te vas.
Me miro y vuelvo a perseguirte.
O no corres tan rápido o yo soy mas fuerte.
Será siempre así, siempre una carrera hasta los 99?
Huyes!!!

Santa Cruz, 17 de Agosto de 2008